Pandemiyle beraber psikolojik zorlukları ortak bir bilinçte paylaştığımız ortaya çıktı. Kendimizle ve yakınlarımızla hiç olmadığı kadar baş başa kalmak, geleceğe dair umutsuzluğa kapılmak, hayatımızı gözden geçirdiğimizde huzursuzluk yaşamak gibi. Herkese ait bu düşüncelere verilecek en iyi yanıt her şey normale dönene kadar beklemek olabilir. Fakat bir yandan da hem kendimizi hem de başkalarını dinlemeyi hem de dinlenmeyi ne kadar özlediğimiz de ortaya çıktı.
Bu ihtiyacın sonucunu terapilere gösterilen ilgideki artışta görebiliriz. Hatta birkaç yıl önce mesafeli durulan online danışmanlık eski alışkanları yıkmışa benziyor. Çünkü artık hiçbirimizin travmalarını bastıracak, saklayacak yeri ve devam edecek enerjisi kalmadı. Yüzeyde gündelik işleri halletmeye çalışırken, derinlerde kaygılarımızı ertelemek için büyük çaba sarf ediyoruz.
Böylece öğle arasında, spor sırasında, kahve içerken terapi görmek gibi hayatımıza yeni davranış kalıpları giriyor. Bir yandan da geleneksel terapinin alışkanlıkları yok oluyor. Mesela nasıl göründüğümüzü merak etmemek, yerini ekranda sürekli kendimizi kontrol etme alışkanlığına dönüşürken, terapistin de danışanın nereye doğru baktığını takip etmesi de imkansız hale geliyor. Ama eskilerden gelen bir merak olarak belden aşağısındaki kıyafet üzerine tahmin yürütmek hala revaçta.