Ne kadar da zor bir karar. Göndermek isteyenler ve istemeyenler arasında kutuplaşma çoktan başladı bile. Bu taraflar genelde evinde bakma durumu olanlarla olmayanlar arasında geçiyor. Fakat yine de biz bu detayı atlayarak her türlü imkanımız olsa ne yapardık diye düşünelim.
Servis, yemekhane, okul personeli, okul temizliği gibi etkenler yanında evde kalanlar için de uzaktan öğrenimin yetersizliği, çalışan ailelerin çocuklarını bırakabileceği bir yer olmaması, bakıcı bulmak ve güvenmek gibi sorunlar göze çarpıyor. Ayrıca büyük resim için pandeminin yetişkinlerde yarattığı kaygı ve depresyon sorunları, ilişkilerde ortaya çıkardığı anlaşmasızlıklar, iş stresi gibi sorunlardan da bahsetmek gerekir. Bu psikoloji içinde çocuğunun geleceği ve sağlığı ile ilgili kararlar vermek zorunda kalan danışanlarım var.
Kontrol edilemeyen onca değişkenin olduğu bir konu her yönüyle bir kaygı ve stres kaynağıdır. Buna kısaca belirsizlik deriz. Hem olmuş olanların bir kısmı hem de olacakların çoğu belirsizlik içinde. Aklımızı kullanarak çözüm bulmaya çalışsak da en doğru olduğunu düşündüğümüz seçimimiz bile bize rahat hissettirmiyor.
Bu şartlar dahilinde vereceğimiz kararları etkileyecek iki unsur olduğunu düşünüyorum. İlki çocukların virüsten ne kadar etkilendikleri, diğeri de ne kadar bulaştırdıklarıdır. Bu iki kriter için güvendiğiniz kaynaklardan bilgi edinmenizi tavsiye ederim. Bu da tabii ki kolay olmayacaktır. Birbirinin tam zıttı veriler koyan ülkeler var. Fakat en azından bu öneri biraz da olsa işinizi kolaylaştıracaktır.
(Küçük bir tavsiye de manşetlerle ilgili. Felaketler daha çok satar. Bu sebeple lütfen okuduklarınızın sadece kelime olduğunu, önemli olanın içinde yatan gerçek bilgi olduğunu unutmayınız. )
Comentários